Hello, thank you again

Aangekomen in Ulan Bator, hoofdstad van Mongolië, zijn we qua taal weer terug bij af: hello, thank you. Het verschil is dat we onze eerste twee woordjes Mongolisch deze keer hebben geleerd vóórdat we het land in reden en wel van onze nieuwe backpack-vriendjes. Jawel, we zijn ze tegengekomen: mede-trans-Mongolië-reizigers! En nog wel 6 stuks: twee Nederlandse jongens en twee paar Engelse meiden. De euforie van Engels horen op een Russisch station, je omdraaien en twee meiden met backpacks en in reiskleding zien zitten.... Onbeschrijfelijk. Ik geloof dat we gegild hebben, er werd geknuffeld en misschien zelfs een traantje gelaten nog voordat we elkaars naam wisten. Toen we er daarna achterkwamen dat we dezelfde bestemming hadden, met dezelfde trein in dezelfde wagon, nee zelfs in dezelfde coupé... We konden ons geluk niet op. De andere koppels kwamen we niet veel later tegen en we waren inmiddels zo gelukkig dat alle Rusland-leed vergeten was.

Drie coupés naast elkaar met vrijwel uitsluitend westerse toeristen betekent 30 uur lang feest, zowel van de vodka als wel een feest van herkenning. Ervaringen en biertjes werden gedeeld en slapen, dat doen we later wel. Dat de rest van de wagon daar wat minder blij mee was, kan ik erg goed begrijpen... Dus toen het donker was en de gewone treinreizigers wilden gaan slapen, kwam de provodnitsa (die we liefkozend Mommy hebben genoemd) ons vertellen dat we toch echt moesten gaan slapen. De westerse treinreizigers wilden daar echter nog niet aan geloven en vooral de meiden (ik kon het gekakel even niet meer aan en ben bij de mannen gaan zitten ;) ) hebben het feest tot diep in de nacht voortgezet.

Dit feest is wat we hoopten te vinden op dit stuk trein, zowel het letterlijke feest (jazeker, ook de tweede avond was het raak), als het figuurlijke. Een zelfde soort reismascotte, verhalen over chagrijnige Russen en 'wie heeft de beste backpack?' Het is heerlijk om te kunnen kletsen over alle ervaringen maar ook om te horen over de reisplannen van anderen: wie blijft hoelang in welke stad, waar zijn jullie uitgestapt en hoever gaan jullie nog door?

Isolde ligt naast me in bed om even wat uurtjes slaap in te halen en vraagt of het stations-plas-verhaal erin mag. Ondanks dat ik er niet bij was, is het mij is geuren en kleuren en met zoveel detail verteld dat ik het aan durf:

Een van de laatste stops in Rusland is Ulan Ude, daarna gaan we richting de grens en we hadden begrepen dat de overgang aan Russische kant 5 uur zou duren (inderdaad, dat klopt). Een half uur van tevoren gaan de wc's in de trein op slot, dus als je nog moet plassen (wat Isolde aan een stuk door moet), is dit wel het moment. Dus Isolde sleept om 7 uur 's ochtends ons nieuwe Engelse vriendinnetje Amber mee de trein uit om, enigszins onder tijdsdruk, te gaan plassen. Rennend naar de ene naar andere kant van het station, op blote voeten of slippers, met korte broek en/of t-shirt door Siberië, komen ze erachter dat de wc of nog dicht is, of voor betaald moet worden maar de dames hadden natuurlijk niks bij zich. Blijkbaar is Amber een overtuigende meid, want waar Isolde alweer verslagen terug wilde lopen, kreeg zij het voor elkaar de Rus bij de toiletten zo smekend aan te kijken dat het mocht. Eindelijk een toilet gevonden, blijkt dit een Frans sta-toilet te zijn waar een soort waterval onderdoor stroomt, maar als je moet... Opgelucht weer terug bij de wagon, waar Mommy al op ze wacht om ze weer binnen te laten, die erg bezorgd keek naar de tropische kleding in Siberische temperaturen en geeft een berustend moeder klopje op Isoldes schouder. Wat past ze toch goed op ons.

Het is ons vaker opgevallen dat de provodnitsa's erg goed op hun trein en hun reizigers passen: er wordt gedweild, gestofzuigd, wc's worden (enigszins) schoon gehouden en ze zorgen er altijd voor dat we op tijd voor vertrek terug zijn. Vandaag werden we zelfs een uur voor vertrek wakker gemaakt (want stel je voor dat deze westerlingen nog langer in mijn trein moeten zitten!)

Vanavond ontmoeten we de groep van de rondreis door Mongolië, waarna we hopelijk onze nieuwe trein-vriendjes nog even kunnen zien voordat we morgen echt los gaan. We zien twee van de Engelse meiden nog in Beijing en er worden zelfs vervolg reizen gepland. Maar eerst zijn we in Mongolië, waar de mensen glimlachen en de zon schijnt. Waar toeristen welkom zijn en we door voorbijgangers naar ons hotel gelopen worden (na eerst 3 uur lang te hebben gezocht... Wat een ramp zo'n stad in ontwikkeling en een oude kaart). Waar de zonsondergang zo betoverend is dat zelfs onze wagon er stil van werd. We hebben ons vervoersmiddel al gespot en kunnen bijna niet wachten om te beginnen met dit volgende deel van de reis. Maar eerst wat uurtjes bijslapen, want die feesten van herkenning... Die kosten je je slaap.