Smultronställe

Een smultron is een Zweedse wilde aardbei, redelijk zeldzaam en zeer geliefd. In de korte tijd dat de smultron rijp zijn, hebben Zweden allemaal hun eigen speciale plekje om ze te plukken: een smultronställe. Omdat dit een speciaal plekje is, deel je deze meestal niet met anderen behalve degenen die dicht bij je staan, want alleen daarmee wil je deze lekkere aardbeitjes delen. Vandaar dat het woord smultronställe ook een tweede betekenis heeft: een uniek plekje waarvan alleen jij weet waar het is. Toen wij als gezin vor het eerst naar Zweden gingen, dachten we zo’n plekje onderweg gevonden te hebpben: een prachtig plekje voor een pauze, aan een meer, in het bos, geen geluid van de weg, puur natuur. Snel hebben we de coördinaten in de TomTom opgeslagen zodat we deze bijzondere plek nog een keer zouden vinden. Later kwamen we erachter dat het hele land vol zit met dit soort prachtige plekjes…

Zo voelt Zuid-Afrika tot nu toe ook. Overal waar we gaan, hebben we het meest prachtige uitzicht, de leukste B&Bs, de vriendelijkste mensen, de mooiste natuur. We hebben inmiddels in 1500 km bijna de helft van het land door gecrosst in onze witte Renault Sandero: van Johannesburg via Free State, Bloemfontein, naar Eastern Cape, Lady Grey en nu Coffee Bay aan de kust, de Wild Coast. Vandaag hebben we een prachtig stukje natuurschoon gezien: the Hole in the Wall. Ja, dit is letterlijk een gat in een ‘muur’, een rotsformatie in de zee waaruit een soort poort is gesleten door de golven. We vonden een lekker rustig plekje op het strand, met uitzicht op de heuvels en een stuk bos en voelden ons alleen op de wereld. Maar toch, de beste vondst - de échte smultronställe - was twee dagen geleden in de buurt van Lady Grey.

Lady Grey is een schattig dorpje in Eastern Cape maar niet erg opvallend en wij hadden via internet een lodge gevonden die er niet per se geweldig uitzag maar vooral praktisch op de route lag en niet te duur was. Toen we langs Lady Grey reden en met routebeschrijving en al op zoek gingen naar de lodge, wisten we nog niet dat we 5,5 km over een hobbelig zandweggetje moesten rijden… Met heuvels die zo hoog waren dat we niet zeker wisten of we het gingen halen met ons kleine autootje (we hebben dan ook een heuvel gehad waar we niet overheen kwamen, achteruit terug moesten en een aanloopje nemen) en bochten langs duizelingwekkende afgronden. Halverwege kwam ons een grote 4x4 pickup (moeiteloos) tegemoet, die vroeg of wij ‘The Francks’ waren. Dit was de eigenaar van de lodge, hij ging even het dorp in en zou over een paar uur terug zijn. Wij reden verder en kwamen uit op een boerderij met loslopende koeien en nog een laatste heftige heuvel om op de parkeerplaats uit te komen. En toen zagen we een briefje op een deur hangen: ‘Kyra, make yourselves at home, will be back around 5’. Dat zal dan onze chalet zijn. Al doet chalet afbreuk aan de romantiek: een omgebouwde graansilo, op een boerderij midden in de bergen, met uitzicht op een beekje en een groepje bomen. Van binnen twee verdiepingen, de meubels en verdieping van hout gemaakt, rustiek en gezellig en van alle gemakken voorzien. Een oerdegelijke houten tafel met kaarsrechte, ouderwets bekleedde houten stoelen. De badkamer met mozaïk op de vloer, kerstkoekjes op de kussens. We waren nog niet binnen of er barstte onweer los, met regen die door de houten deur naar binnen geblazen werd (wij blij dat we die zandweg al gehad hadden..) Vlak daarna viel de stroom uit, maar het was nog licht buiten. De bui was maar kort en we hebben een heerlijke middag gehad waarbij we geen bereik op de telefoon hadden, alleen maar geluiden van de natuur hoorden, een boekje gelezen hebben en een wandelingetje tussen de koeien langs de rivier hebben gemaakt. Toen het donker werd en er nog steeds geen elektriciteit was, kregen we kaarsen van de eigenaar en konden we buiten ons potje koken op een gasbrander. Blikvoer was nog nooit zo romantisch als bij kaarslicht in een oude graansilo!

Morgen gaan we weer door naar de volgende stop: Bulungula. Hier kijken we allebei erg naar uit, we blijven er 4 nachten. Het is een community owned hostel door de Xhosa in de buurt, met alleen zonne-energie en erg afgelegen. Ze koken met verse producten uit eigen landbouw en alle verdiensten gaan daarmaa ook direct naar de gemeenschap. Het is wat lastig te bereiken maar we hebben een route-beschrijving inclusief tekening en alle vertrouwen in ons witte autootje. Ik heb zo’n vermoeden dat we er geen tot matig mobiel bereik hebben dus jullie horen later weer van ons!