Waar is mijn curve-shirt??
Door: Kyra
Blijf op de hoogte en volg Kyra
30 Augustus 2010 | Nederland, Dokkum
Voor alle mensen die niet weten wat de curve is: 'Tijdens een van de voorbereidingsweekenden hebben het over de cultuurshockcurve gehad. Wanneer je 'in de curve' zit heb je een dipje.' (copyright: Annemieke, http://durfjijmee.waarbenjij.nu/?page=message&id=3580774 ) Bij elke verre reis met zo'n soort doel, heb je zo'n cultuurshockcurve en Esmee heeft prachtige shirts daarvan laten drukken. De eerste Curve komt tijdens de reis, de tweede bij terugkomst.
Nou moet ik eerlijk zeggen dat de echt Curve-bij-terugkomst nog moet komen, ik moet nu vooral wennen aan het idee dat ik in Nederland ben, thuis, home sweet home. Ik ben volledig over mijn slaap heen, de hele dag druk in de weer geweest met verhalen vertellen, tassen uitpakken (wat een was! Dat dat in die backpack paste..) en souvenirs uitdelen. De reis duurde lang, 22 uur, maar eigenlijk is alles zo snel gegaan. En met alles bedoel ik de hele reis, onze reis naar Vietnam, naar Quy Hoa, alles. In twee weken hebben we zoveel indrukken te verwerken gehad, zoveel gedaan en gezien, zoveel meegemaakt dat ik het me eigenlijk nog niet kan beseffen. Ik weet wat ik gedaan heb, ik schrijf en vertel erover, ik weet dat ik weer terug ben maar eigenlijk ook nog niet.
Ik bedenk me dat de laatste keer dat ik een blog heb geschreven, maandag was en dat ik dus niks over de laatste week heb geschreven! Natuurlijk staan en genoeg blogs over de afgelopen week op de gezamelijke blog, maar even een paar korte highlights:
Dinsdag samen met Meike het dorp in geweest voor de intervieuws. We zijn bij 3 gezinnen geweest, de eerste twee... mooie verhalen maar niet erg aangrijpend. Het derde verhaal was ontroerend, bijzonder en zal ik nooit vergeten.
Woensdag een 'gewone' dag wondverzorging en 's avonds naar Quy Nhon om foto's af te laten drukken en een drankje te doen.
Donderdagochtend vroeg op voor de zonsopgang, prachtig! Een heerlijk begin van de dag. De rest van de dag was ook super, een 'gewone' dag bij de wondverzorging (ik voelde me al een echte dokter, zo goed ging het) en de piercing van Esther eruit gesneden. Ook leprabacterien onder de microscoop gezien en de patient die de volgende dag geamputeerd zou gaan worden kwam binnen. Met een bloemkoolvoet.
Vrijdag. De dag van de amputatie. Eerst alle nieuwe patienten behandeld en toen was het zover. Ik zal niet in details treden over de amputatie, daar moet je me maar persoonlijk voor benaderen want niet iedereen houdt van die verhalen :) In ieder geval erg interessant en zo bijzonder dat we dit mochten meemaken! Helaas moesten we na het zagen naar een meeting met de board of directors, dus niet alles gezien.
Vrijdagavond was er een afscheidsfeestje met het personeel van het ziekenhuis, keiharde onweer en veel bier, om half 8 afgelopen, heerlijk.
Zaterdag de laatste dag, 's ochtends vroeg naar een museum en 's middags een 'rondje' afscheid nemen. Bij het bejaardenhuis hebben we ons lied gezongen (zie weer de blog van Annemieke), heel ontroerend. Daarna met z'n 3en nog naar het ziekenhuis geweest, naar mijn mannetje, de man van de amputatie. Hij zag er ongelukkig uit, maar toch enigszins blij dat wij er waren. Na even met hem gepraat te hebben, probeerde ik uit te leggen dat we de volgende dag naar huis zouden gaan. Ik kreeg tranen in m'n ogen, zonder elkaars taal te verstaan, begrepen we elkaar. Ook in het ziekenhuis nog ons afscheidslied gezongen en toen naar de guesthouse om na het eten nog een afscheidsfeestje voor iedereen uit het dorp bij te wonen. Afscheid nemen is niet fijn.
De afgelopen twee weken waren onbeschrijvelijk, ik ga niet eens proberen er woorden voor te vinden. Alle ervaringen die we opgedaan hebben, zijn onbetaalbaar en ik ben zo dankbaar dat ik deze kans heb gehad! De komende paar weken worden voor mij erg druk, mijn leven gaat even op z'n kop staan. Toch wil ik dit nooit, nooit meer vergeten en ga ik me voor de volle 100% inzetten om de activiteiten een succes te maken. It kin wol!
Liefs
Nou moet ik eerlijk zeggen dat de echt Curve-bij-terugkomst nog moet komen, ik moet nu vooral wennen aan het idee dat ik in Nederland ben, thuis, home sweet home. Ik ben volledig over mijn slaap heen, de hele dag druk in de weer geweest met verhalen vertellen, tassen uitpakken (wat een was! Dat dat in die backpack paste..) en souvenirs uitdelen. De reis duurde lang, 22 uur, maar eigenlijk is alles zo snel gegaan. En met alles bedoel ik de hele reis, onze reis naar Vietnam, naar Quy Hoa, alles. In twee weken hebben we zoveel indrukken te verwerken gehad, zoveel gedaan en gezien, zoveel meegemaakt dat ik het me eigenlijk nog niet kan beseffen. Ik weet wat ik gedaan heb, ik schrijf en vertel erover, ik weet dat ik weer terug ben maar eigenlijk ook nog niet.
Ik bedenk me dat de laatste keer dat ik een blog heb geschreven, maandag was en dat ik dus niks over de laatste week heb geschreven! Natuurlijk staan en genoeg blogs over de afgelopen week op de gezamelijke blog, maar even een paar korte highlights:
Dinsdag samen met Meike het dorp in geweest voor de intervieuws. We zijn bij 3 gezinnen geweest, de eerste twee... mooie verhalen maar niet erg aangrijpend. Het derde verhaal was ontroerend, bijzonder en zal ik nooit vergeten.
Woensdag een 'gewone' dag wondverzorging en 's avonds naar Quy Nhon om foto's af te laten drukken en een drankje te doen.
Donderdagochtend vroeg op voor de zonsopgang, prachtig! Een heerlijk begin van de dag. De rest van de dag was ook super, een 'gewone' dag bij de wondverzorging (ik voelde me al een echte dokter, zo goed ging het) en de piercing van Esther eruit gesneden. Ook leprabacterien onder de microscoop gezien en de patient die de volgende dag geamputeerd zou gaan worden kwam binnen. Met een bloemkoolvoet.
Vrijdag. De dag van de amputatie. Eerst alle nieuwe patienten behandeld en toen was het zover. Ik zal niet in details treden over de amputatie, daar moet je me maar persoonlijk voor benaderen want niet iedereen houdt van die verhalen :) In ieder geval erg interessant en zo bijzonder dat we dit mochten meemaken! Helaas moesten we na het zagen naar een meeting met de board of directors, dus niet alles gezien.
Vrijdagavond was er een afscheidsfeestje met het personeel van het ziekenhuis, keiharde onweer en veel bier, om half 8 afgelopen, heerlijk.
Zaterdag de laatste dag, 's ochtends vroeg naar een museum en 's middags een 'rondje' afscheid nemen. Bij het bejaardenhuis hebben we ons lied gezongen (zie weer de blog van Annemieke), heel ontroerend. Daarna met z'n 3en nog naar het ziekenhuis geweest, naar mijn mannetje, de man van de amputatie. Hij zag er ongelukkig uit, maar toch enigszins blij dat wij er waren. Na even met hem gepraat te hebben, probeerde ik uit te leggen dat we de volgende dag naar huis zouden gaan. Ik kreeg tranen in m'n ogen, zonder elkaars taal te verstaan, begrepen we elkaar. Ook in het ziekenhuis nog ons afscheidslied gezongen en toen naar de guesthouse om na het eten nog een afscheidsfeestje voor iedereen uit het dorp bij te wonen. Afscheid nemen is niet fijn.
De afgelopen twee weken waren onbeschrijvelijk, ik ga niet eens proberen er woorden voor te vinden. Alle ervaringen die we opgedaan hebben, zijn onbetaalbaar en ik ben zo dankbaar dat ik deze kans heb gehad! De komende paar weken worden voor mij erg druk, mijn leven gaat even op z'n kop staan. Toch wil ik dit nooit, nooit meer vergeten en ga ik me voor de volle 100% inzetten om de activiteiten een succes te maken. It kin wol!
Liefs
-
30 Augustus 2010 - 17:39
Anne:
Hee!
Leuk om al je verhalen te lezen! :)
Heel veel succes/plezier nog!
liefs. -
31 Augustus 2010 - 08:45
Chris:
It kin wol! haha leuk...
C you friday :) -
01 September 2010 - 16:05
Marian:
Hoi Kyra, tijdens jullie verblijf heb ik alles gevolgd. Wat hebben jullie veel meegemaakt en prachtige dingen gedaan. Ik las het verslag van annemiek en Chris maandag 30 aug. en de tranen liepen over mijn wangen. Wat een mooie ervaring iets wat je nooit meer vergeet. Zie jullie vast met de premiere van de film en hoop dat jullie zoveel geld kunnen ophalen. Leef heel erg mee en vertel het ook op mijn werk aan iereeen die het horen wil misschien kunnen we nog meer geld ophalen voor zo'n prachtig doel. Groetjes Marian Moeder van Chris -
01 September 2010 - 16:05
Marian:
Hoi Kyra, tijdens jullie verblijf heb ik alles gevolgd. Wat hebben jullie veel meegemaakt en prachtige dingen gedaan. Ik las het verslag van annemiek en Chris maandag 30 aug. en de tranen liepen over mijn wangen. Wat een mooie ervaring iets wat je nooit meer vergeet. Zie jullie vast met de premiere van de film en hoop dat jullie zoveel geld kunnen ophalen. Leef heel erg mee en vertel het ook op mijn werk aan iereeen die het horen wil misschien kunnen we nog meer geld ophalen voor zo'n prachtig doel. Groetjes Marian Moeder van Chris
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
