Het treinleven

In een hotelkamer met uitzicht op de rivier, eigen badkamer en zelfs een tv (thank you Lennert, we love you) komen we bij van 4 dagen aan boord van de trans-Siberië express. 5193 km, 5 tijdzones, twee continenten en 87:33 uur. Het was heftig, het was gaaf, maar vooral: 't wie moai, mar net wer (voor de niet-Friezen onder ons: het was mooi, maar niet weer).

Aan boord heb ik twee keer een stukje geschreven om nu te uploaden. Er is nog zo veel meer te vertellen over het treinleven en de mensen, het uitzicht, cultuur... Er komen nog meer blogs over de trein! Maar nu eerst:

Treinleven

Ik kan er wel aan wennen: boekje lezen, geïmproviseerd 'koken', kopjes koffie, een paar woorden wisselen met de coupe-genoten en naar buiten staren. Af en toe een korte stop, bij de iets langere even het perron op en neer wandelen, wat te eten of drinken kopen en weer gaan zitten. Eat, sleep, read, repeat.

Het is inmiddels ongeveer 4 uur 's middags (Moskou tijd), 16 mei, en we zijn nu bijna 1500 km onderweg. Het is leuk om met behulp van de lonely planet (=reisgids) en het routebord in de trein uit te zoeken waar we ongeveer zijn en hoe de steden/rivieren/gebieden heten waar we langs komen. Ondanks dat ik bang was dat we misschien ons zouden vervelen, dat we onrustig zouden worden, dat we wel genoeg kregen van eindeloos boeken lezen, gaat het heel goed. We zijn op het moment erg rustig, we zijn op ongeveer 1/3 van de treinreis en kunnen het nog prima aan. De wc is te doen en gelukkig is er een enorme voorraad aan toilet seat covers, de bedden zijn hard maar acceptabel en het is rustig in de trein. De provodnitsa houdt de prullenbakken leeg en heeft zelfs al gestofzuigd en gedweild. Al met al zijn we erg tevreden, maar wel huiverig voor nog eens 2,5 dag niet douchen...

Dinsdag schreef ik een blog waarop ik erg veel leuke reacties heb gekregen, dank daarvoor! De blog ging vooral over de cultuur shock en dingen waar we tegenaan liepen - na dinsdag zijn we veel meer positieve dingen gaan zien. Misschien omdat we wat meer gewend waren, misschien omdat we wat relaxter waren, misschien moesten we ons even ergens overheen zetten, maar we zijn een heleboel vriendelijke en behulpzame Russen tegen gekomen, vooral met onze backpacks op! Isolde vatte Moskou samen als: 'het is gewoon een dieseltje, moet even op gang komen!'

Nu hebben we Moskou alweer achter gelaten en krijgen we weer een ander gezicht van Rusland te zien. Een zeer prettige moet ik zeggen. Onze eerst coupe-genoot was een oudere dame uit Wit-Rusland die haar moeder van 92 ging bezoeken. Dat was ook alles wat we van haar begrepen (behalve dat ze drop heel vies vond... Sommige gezichtsuitdrukkingen spreken boekdelen) want ze sprak geen woord Engels en wij komen nog steeds niet veel verder dan hello en thank you. Onze tweede coupé-vriend was Andrej, een dropje eerste klas die gelukkig iets meer Engels sprak (en ons zo duidelijk kon maken dat hij drop maar niks vond. En bang was dat er drugs in zaten). Hij is alleenstaande vader en sneeuwscooter-designer, en moest dus een heel eind reizen (incl. overnachting) voor z'n werk... En 's avonds weer terug. Toen ik erg verwonderd keek over deze enorme afstand die hij moest afleggen voor z'n werk haalde hij z'n schouders op en zei 'Russia.'

Onze nieuwe coupé-genoot is wat stiller maar misschien komt ze nog los. Eten aanbieden helpt altijd, net als lachen en ons als Nederlanders gedragen - we zijn een enorme attractie met onze gewoontes. Picknicken met plastic bordjes en camping bestek, een dagboek in onbegrijpelijk schrift en gekwebbel met elkaar in een vreemde taal. Vooral als we proberen een Russisch woord uit te spreken, wordt ons publiek laaiend enthousiast.

Novosibirsk, 1.26 lokale tijd, onder invloed van enige vodka met kersensap liggen we in onze coupe met weer een nieuwe buddy - we hebben nog niet veel met m gesproken maar ik noem m voor t gemak maar De Zigeuner. Hij ruikt vrij sterk en is niet erg hygiënisch... Maar wel erg lief tegen kinderen en hij houdt een oogje in t zeil op onze spullen. Daarnaast is ie goed in non-verbale communicatie en kunnen wij inmiddels 5 woorden Russisch dus komt t helemaal goed.

Het treinleven heeft enorme ups en downs, en emotioneel is het een achtbaan die alle kanten op vliegt. Bewust maar ook vooral onbewust krijgen we veel cultuur mee: de kleine dorpjes met hun kerkjes en het verschil tussen de kinderen van de tokkies naast ons of het kindje van iets beschaafdere ouders aan de andere kant. De man-vrouw rolverdeling waar we misschien nog niet veel van gezien hebben maar die toch anders is, en het ontegenzeggelijke respect voor gezag. Gelukkig beleven Isolde en ik op andere momenten onze downs, zodat we onderling het gezellig hebben en er altijd één van ons aanspreekbaar is - ja, dat is nodig want we zijn een attractie aan boord. Het toppunt was 5 Russen die aapjes kwamen kijken: 3 op de bank tegenover ons en 2 op de gang. Ze vermaken zich er om t feit dat wij geen Russisch spreken maar de meesten kunnen een woordje Engels en de oudere generatie kan een paar woorden Duits. En zelfs als dat niet lukt hebben we de lonely planet met plaatjes en komen we er altijd uit. Foto's van familie doen het ook altijd goed; Danique, bij deze ben je een rechter en Allard, jij bent engineer. Anders kon ik t niet uitleggen ;)

Het is een verademing om met de Arabier Engels te kunnen spreken, hij heeft ons zelfs een ernest hemmingway boekje gegeven met Russische kaft maar wel Engelse tekst. Hij is blij dat hij z'n Engels kan oefenen, wij zijn blij dat we eindelijk begrepen worden. Hij heeft ons verteld over het Russische scholingssysteem en over z'n familie, die Arabische en Franse invloeden heeft. Ik las net in de lonely planet dat multi nationaliteit behoorlijk gebruikelijk is en zijn achtergrond past ook bij z'n uiterlijk. Ook hij neemt deze trein voor z'n werk; we horen steeds extreme verhalen over werken in Siberië: -60*C en 1,5 meter ijs... Dat is niet grappig meer.

Het leven op de trein is gemoedelijk en vermoeiend, zen en onrustig, gezellig en overprikkelend tegelijk. Nogmaals, een achtbaan van emoties maar de meeste zijn positief en ook van de negatieve zijn we blij dat we ze meemaken. Russen snappen niet waarom we deze reis maken maar als we het woord 'experience' laten vallen, dringt het door. En daar doen we t voor.