Wie de schoen past..

We zijn net terug uit de schoenenwerkplaats, waar we de afgelopen week bezig zijn geweest met het maken van een paar schoenen. De patient is dinsdag langsgekomen om zijn voeten te laten opmeten, door ons! (ok, met een beetje hulp van de expert, An Duc) Daarna zijn we meteen aan de slag gegaan, je wilt niet weten hoe veel er komt kijken bij het hele productieproces. We hebben alle stappen meegemaakt en bijna alle stappen zelf uitgevoerd. Af en toe ging er wat mis en moest de schoen weer gered worden, maar het resultaat mag er zijn.

Dinsdagochtend kwamen we er aan, samen met onze tolk Hoa. In het begin was het vrij lastig om te communiceren en onduidelijk wat we precies moesten doen. An Duc was een beetje verlegen en we hadden het gevoel dat hij niet precies wist wat hij met ons aan moest. Toen de patient kwam, kwamen we allemaal een beetje los omdat we toen wat te doen kregen. Later ging Hoa weg omdat er scenes voor de film opgenomen moesten worden en wij bleven heeeelemaal alleen met hem achter. Juist toen, omdat we echt op elkaar aangewezen waren, werd de sfeer ontspannend. Hij heeft zoveel vakkennis en is zo enthousiast dat hij alles heel duidelijk uit kon leggen. Zonder dat we hem precies konden verstaan, snapten we wat hij bedoelde (dat hij een paar woordjes Engels sprak, hielp natuurlijk ook mee).

De dagen daarna begon hij gelijk te lachen als wij binnen kwamen, ‘goood morning, how are you today?’ Hij heeft een hele lieve lach en ook wij werden gelijk enthousiast als we hem zagen. We hebben hard gewerkt maar er was ook tijd voor een gezellig gesprek. Hij vertelde ons dat hij een kind is van twee ouders met lepra. Hij is in Quy Hoa terecht gekomen omdat zijn ouders verstoten zijn door de maatschappij. Hij is hier opgegroeid, getrouwd en heeft kinderen gekregen. De opleiding tot schoenmaker heeft hij gevolgd om leprapatienten te helpen, wij hebben met eigen ogen gezien hoe goede schoenen een groot verschil kunnen maken. In dit dorp is iedereen op de een of andere manier aan lepra verbonden, An Duc zette zijn ervaring met lepra om in zoiets positief dat het ons beide raakte.

Vandaag kwam de patient zijn schoenen ophalen. Hij was heel blij met zijn schoenen maar toch wat terughoudend tegenover ons. Nadat we wat over onszelf hebben verteld, wat gekletst hebben en wat foto’s hebben laten zien, kwam zijn verhaal los. Eerst is er bij hem een verkeerde diagnose gesteld en daardoor heeft de ziekte heel veel schade aangericht. Hij zei dat hem is verteld dat hij lepra heeft gekregen omdat hij op een begraafplaats is geweest. Ondanks alles is hij heel gelukkig, hij heeft een vrouw en drie kinderen en is een enorme grappenmaker. Het was zo mooi om te zien dat hij helemaal opbloeide omdat wij die schoenen voor hem hebben gemaakt en de tijd namen om naar hem te luisteren.

Door zulke ervaringen zie je de mensen, en niet de verminkingen. Ze hebben allemaal zoveel meegemaakt, zoveel negatieve ervaringen en toch kunnen ze het zo positief ervaren en gelukkig zijn. Het is erg indrukwekkend om dit mee te mogen maken.

Vanmiddag staat op het programma cashews pellen, bezems maken of Engelse les geven, daarna een sporttoernooi met het personeel van het ziekenhuis. Het weekend gaan we luieren op het strand in Nha Trang en volgende week gaan we weer los!

Liefs

ps. voor foto's, check durfjijmee.waarbenjij.nu