72 blikjes cola en een handvol noten
Door: Kyra
Blijf op de hoogte en volg Kyra
16 Januari 2010 | Gambia, Kotu
Dat was de bruidsschat van het meisje dat in het tv programma Grenzeloos Verliefd met een Gambiaan ging trouwen. 72 blikjes cola en een handvol noten. Ik heb het op tv gezien, lange tijd voor ik hier heen ging en me helemaal doodgelachen. Serieus, ik vond het zo grappig! En het blijft grappig. Donderdag ben ik met Basa naar een trouwerij van een klasgenoot van hem geweest en dat was alles behalve 72 blikjes cola. Alhoewel, ze gooiden wel met pepermuntjes. Maar verder was het een mooie trouwerij, met de bruid in een witte glitterjurk en een poort met roze ballonnen, een fotograaf met draagbare schijnwerper en muziek uit boxen waar je u tegen zegt.
Anyway, laat ik bij het begin beginnen, want het was wel weer een mooie ervaring. Alleen zooo omslachtig allemaal, ik word er soms heel moe van. Ik weet inmiddels wel dat alles hier langzaam gaat, schiet nou maar gewoon op ;) Ik had een behoorlijk lang (wel leuke, interessante maar: lange) dag bij MRC gehad en toen ik thuiskwam moest ik eigenlijk gelijk door naar Basa's school, want daar hadden we afgesproken om daarna naar de bruiloft te gaan. Nou heeft Basa ongeveer 100 keer uitgelegd waar zijn school is, het zelfs uitgetekent, maar uiteindelijk liep ik er zo voorbij. Ik zou graag zeggen dat dat m'n eigen schuld was maar dan zou ik liegen. Dan bel ik hem, loop ik terug, ga ik met hem mee naar binnen, heeft hij nog les (z'n les zou ongeveer een half uur daarvoor afgelopen zijn) dus ik werd op de gang neergezet. Maar weer wachten. Dan is z'n les afgelopen, komen een paar vrienden van hem eraan en lopen we naar de weg waar net een busje aankomt die naar Serrekunda gaat. Wij moeten naar Serrekunda. Maar we pakken dat busje niet. Waarom niet? Geen idee, we moeten blijkbaar eerst een stukje lopen en verderop nog even wachten voordat de heren er klaar voor zijn in een busje te stappen. Uiteindelijk zijn we in Serrekunda (dat is trouwens ook wel het vertellen waard: er zijn bijna nergens straatlantaarns, dus alles is donker. En met donker bedoel ik heel, heel donker. Dus als je 's avonds over straat loopt zie je niet waar je je voeten neerzet), stuk lopen en dan horen we gelukkig muziek dus weten we waar we moeten zijn. En na een stuk of 3 keer heen en weer gelopen te hebben tussen het feestterrein en het huis van de bruid, nog een half uur voor de tuin van de bruid gewacht te hebben, gaan we toch maar de tuin in en krijgen we wat te eten (ik ben inmiddels een ster in met m'n handen eten). Ik geloof dat ons dat ongeveer 3 uur heeft gekost, van Basa's school naar het eten, wat ook in een half uurtje kon.
Anyway. Toen begon het feest. Het viel trouwens op dat de hele trouwerij vooral een vrouwending was. De bruid stond letterlijk en figuurlijk de hele avond in de spotlight (waar is de bruidegom? ik zou hem niet eens herkennen als ik over 'm zou struikelen), om haar heen is een constante groep vrouwen. Het overgrote gedeelte van het publiek is vrouw (of kind, slapend door de muziek heen op de rug van mamma), stuk voor stuk uitgedost in Afrikaans gewaad, inclusief hoge hakken en veel blingbling, de een nog uitbundiger dan de ander. Dan zou je zeggen dat ik met m'n kleine zilveren oorbelletjes en simpel wit vestje niet zo zou opvallen, maar helaas. Ik geloof dat ik de enige toubob was, en ja, dat valt op.
Ik moet trouwens nooit in Gambia trouwen. Ik zou gek worden op m'n eigen bruiloft. Als bruid moet je iedereen (dus ja, alle 500 aanwezigen) een handje geven, tussen alle plastic stoeltjes door, en een aantal mensen moet je ook nog zoenen geven, 1 2 of 3, afhankelijk van hoe aardig je ze vindt. Met je mooie witte blingbling jurk op je mooie witte hakjes door het zand waar ik op slippers al bijna niet door kom. Nee echt, niks voor mij.
Verder wel een hele leuke avond gehad, maar ik was behoorlijk moe dus gelukkig gingen we niet te laat naar huis. De rest van de week bij MRC was vermoeiend maar weer erg interessant. Ik ben weer bij Dr. Peterson op de GUM clinic geweest (waar ze patienten met HIV/Aids behandelen) en dat was erg leuk. Hij is getrouwd met een Nederlandse vrouw en kan een behoorlijk woordje Nederlands, waar ik elke keer weer van opkijk. Normaal spreken we Engels, maar af en toe, als hij iets zegt wat niet voor iedereen bestemd is, gaat hij over in het Nederlands. Hij is echt heel leuk :) Alleen jammer dat hij er van overtuigd is dat alle Nederlanders hun koffie het liefst zo sterk mogelijk en zonder melk en/of suiker drinken. Remco, je kan trots op me zijn, ik heb het zonder zeuren opgedronken en het was bijna net zo sterk als jouw koffie.
Ik zie dat ik alweer een heel verhaal heb geschreven, gaat snel. Oh! Ik heb foto's op een usb-stickje gezet en die wou ik graag op internet zetten maar... Jalang heeft het usb-stickje uitgeleend en Joost mag weten wanneer die weer terug komt. Gambianen hebben een soort gevoel van gemeenschappelijk bezit, alles is van iedereen. Als vriendinnen van Jalang komen, gaan ze douchen en trekken ze kleren van haar aan en denk maar niet dat ze die ooit nog terug ziet. Aan de andere kant laten ze de kleren die ze aanhadden in de was liggen, dat blijft achter. Prima als ze dat met hun eigen spullen doen, jammer dat ik zo een korte broek en hempje bij een vriendin van Jalang heb laten liggen onder het mom 'die halen we morgen na het uitgaan wel weer op'. En die zijn nu dus kwijt. Net als mijn oogpotlood. Een dure. Fijn.
Maar goed, die usb stick komt wel een keer terug en dan krijgen jullie ein-de-lijk foto's te zien! :)
Liefs
Anyway, laat ik bij het begin beginnen, want het was wel weer een mooie ervaring. Alleen zooo omslachtig allemaal, ik word er soms heel moe van. Ik weet inmiddels wel dat alles hier langzaam gaat, schiet nou maar gewoon op ;) Ik had een behoorlijk lang (wel leuke, interessante maar: lange) dag bij MRC gehad en toen ik thuiskwam moest ik eigenlijk gelijk door naar Basa's school, want daar hadden we afgesproken om daarna naar de bruiloft te gaan. Nou heeft Basa ongeveer 100 keer uitgelegd waar zijn school is, het zelfs uitgetekent, maar uiteindelijk liep ik er zo voorbij. Ik zou graag zeggen dat dat m'n eigen schuld was maar dan zou ik liegen. Dan bel ik hem, loop ik terug, ga ik met hem mee naar binnen, heeft hij nog les (z'n les zou ongeveer een half uur daarvoor afgelopen zijn) dus ik werd op de gang neergezet. Maar weer wachten. Dan is z'n les afgelopen, komen een paar vrienden van hem eraan en lopen we naar de weg waar net een busje aankomt die naar Serrekunda gaat. Wij moeten naar Serrekunda. Maar we pakken dat busje niet. Waarom niet? Geen idee, we moeten blijkbaar eerst een stukje lopen en verderop nog even wachten voordat de heren er klaar voor zijn in een busje te stappen. Uiteindelijk zijn we in Serrekunda (dat is trouwens ook wel het vertellen waard: er zijn bijna nergens straatlantaarns, dus alles is donker. En met donker bedoel ik heel, heel donker. Dus als je 's avonds over straat loopt zie je niet waar je je voeten neerzet), stuk lopen en dan horen we gelukkig muziek dus weten we waar we moeten zijn. En na een stuk of 3 keer heen en weer gelopen te hebben tussen het feestterrein en het huis van de bruid, nog een half uur voor de tuin van de bruid gewacht te hebben, gaan we toch maar de tuin in en krijgen we wat te eten (ik ben inmiddels een ster in met m'n handen eten). Ik geloof dat ons dat ongeveer 3 uur heeft gekost, van Basa's school naar het eten, wat ook in een half uurtje kon.
Anyway. Toen begon het feest. Het viel trouwens op dat de hele trouwerij vooral een vrouwending was. De bruid stond letterlijk en figuurlijk de hele avond in de spotlight (waar is de bruidegom? ik zou hem niet eens herkennen als ik over 'm zou struikelen), om haar heen is een constante groep vrouwen. Het overgrote gedeelte van het publiek is vrouw (of kind, slapend door de muziek heen op de rug van mamma), stuk voor stuk uitgedost in Afrikaans gewaad, inclusief hoge hakken en veel blingbling, de een nog uitbundiger dan de ander. Dan zou je zeggen dat ik met m'n kleine zilveren oorbelletjes en simpel wit vestje niet zo zou opvallen, maar helaas. Ik geloof dat ik de enige toubob was, en ja, dat valt op.
Ik moet trouwens nooit in Gambia trouwen. Ik zou gek worden op m'n eigen bruiloft. Als bruid moet je iedereen (dus ja, alle 500 aanwezigen) een handje geven, tussen alle plastic stoeltjes door, en een aantal mensen moet je ook nog zoenen geven, 1 2 of 3, afhankelijk van hoe aardig je ze vindt. Met je mooie witte blingbling jurk op je mooie witte hakjes door het zand waar ik op slippers al bijna niet door kom. Nee echt, niks voor mij.
Verder wel een hele leuke avond gehad, maar ik was behoorlijk moe dus gelukkig gingen we niet te laat naar huis. De rest van de week bij MRC was vermoeiend maar weer erg interessant. Ik ben weer bij Dr. Peterson op de GUM clinic geweest (waar ze patienten met HIV/Aids behandelen) en dat was erg leuk. Hij is getrouwd met een Nederlandse vrouw en kan een behoorlijk woordje Nederlands, waar ik elke keer weer van opkijk. Normaal spreken we Engels, maar af en toe, als hij iets zegt wat niet voor iedereen bestemd is, gaat hij over in het Nederlands. Hij is echt heel leuk :) Alleen jammer dat hij er van overtuigd is dat alle Nederlanders hun koffie het liefst zo sterk mogelijk en zonder melk en/of suiker drinken. Remco, je kan trots op me zijn, ik heb het zonder zeuren opgedronken en het was bijna net zo sterk als jouw koffie.
Ik zie dat ik alweer een heel verhaal heb geschreven, gaat snel. Oh! Ik heb foto's op een usb-stickje gezet en die wou ik graag op internet zetten maar... Jalang heeft het usb-stickje uitgeleend en Joost mag weten wanneer die weer terug komt. Gambianen hebben een soort gevoel van gemeenschappelijk bezit, alles is van iedereen. Als vriendinnen van Jalang komen, gaan ze douchen en trekken ze kleren van haar aan en denk maar niet dat ze die ooit nog terug ziet. Aan de andere kant laten ze de kleren die ze aanhadden in de was liggen, dat blijft achter. Prima als ze dat met hun eigen spullen doen, jammer dat ik zo een korte broek en hempje bij een vriendin van Jalang heb laten liggen onder het mom 'die halen we morgen na het uitgaan wel weer op'. En die zijn nu dus kwijt. Net als mijn oogpotlood. Een dure. Fijn.
Maar goed, die usb stick komt wel een keer terug en dan krijgen jullie ein-de-lijk foto's te zien! :)
Liefs
-
16 Januari 2010 - 15:33
Martijn.:
Heey Kyra!
Leuk je belevingen zo te lezen hoor!
Goed dat je met foto's bezig bent:d
Ben der erg benieuwd naar!
Veel suc6 en plezier nog.
Liefs Martijn -
16 Januari 2010 - 21:45
Jvdwoudeleen:
Hi Kyra. dit omstappen en te laat komen is nog erger dan in CostaR.nee. trouw niet in Gambia, ik kom niet over. veel te warm. nog sterkte met de laatste maanden. Liefs van Oma -
16 Januari 2010 - 22:47
Alexandra Snouck H.:
Leuk verhaal weer Kyr!
Enneuh trouw maar lekker in NL hoor;) -
17 Januari 2010 - 10:25
Lilian :
Hej Lief,
Ik weet nog dat we de aflevering van Grenzeloos verliefd met z'n allen op TV hebben gezien. Toen was Gambia nog een vreemd, stoffig en ver land!
Nu zit je er en kijk eens wat je allemaal meemaakt! Fantastisch, toch?
We zijn trots op je.
Dikke kus,
Mam.
P.S. you' ve got mail.
-
17 Januari 2010 - 11:33
Durk:
Jij maakt ook elke week weer iets opmerkelijks mee ;) haha ik hoop dat je nog wat kleren overhebt als je klaar bent. Of ben je al flink aan het shoppen geweest? :D
Liefs! -
19 Januari 2010 - 20:03
Anne:
Hee!
je kent me niet, maar ik las je verhalen op je waarbenjij.nu site..
Ik las dat je 20 november naar gambia bent gegaan? Ik ook Alleen was ik er helaas maar voor 2 weekjes vakantie! (ben 4 december weer terug naar Nederland gegaan) Ws zaten we bij elkaar in 't vliegtuig haha.. Iig, ik zou heeeel graag nog een x terug willen, en ook heeeeel graag voor vrijwilligerswerk.. Dus als je tips hebt enz laat het dan graag weten!!! Mis over waar je nu logeert en dergelijke..
Heel veel plezier en succes nog! En ik hoop van je te horen!
groetjes... -
22 Januari 2010 - 22:35
Danique:
Lieve Kyr,
Ik zou je ook zo 72 blikjes cola en een handje vol noten geven hoor, misschien zelfs wel 2 handjes..
Hehe ik zie het al helemaal voor me hoe je daar op die bruiloft probeert te komen. Tsja, geduld is een schone zaak, dat hebben pap en mam vroeger vaak genoeg tegen je gezegd..
Ik mail je gauw weer even terug. Geniet van alles daar, hier is het koud, koud en nog eens koud. Denk even aan me als je op het strand ligt te bakken..
Kusjes! -
23 Januari 2010 - 08:42
Kaddy's Auntie M:
Hoi Kaddy-Kyra,Ik geniet van je schrijfkunst: tweede carriere als journalist?
Knap day je je zo goed aanpast aan de ene kant en observeren beschrijft aan de andere kant.
Ook ik ben intussen erg benieuwd naar de missing pictures. Waarschijnlijk moet er een bezoekje aan Dokkum op volgen over enige maanden om die te zien. No problem, dan is het ook warmer hier, want dit weer in de winter is you-know-what! Later als ik groot ben wil ik in de winter naar een warm land.
Veel liefs en veel leuke ervaringen nog,
Monique
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
